กว่าเจ้าเปี๊ยกจะบินได้

  น้าแป้นบ้านแกอยู่ในสวนชานเมืองเข้าออกบ้านลำบากต้องนั่งเรือหางยาวออกมา
แกรักสัตว์เป็นชีวิตจิตใจ ไม่ว่าหมู,หมา,กา,ไก่ อะไรพลัดหลงมาแก่เป็นต้องรับเลี้ยงไว้โหมด 
จนจะเปิดเป็นสวนสัตว์อยู่แล้ว นี่เห็นว่าปีหน้าจะจัดทัวร์ให้แวะลงเก็บค่าผ่านประตู
ลูก ๆ แกก็โตกันไปหมด เห็นว่าคนเล็กเรียนอยู่ม.เกษตรฯ ป่านนี้คงเรียนจบแล้วกระมัง 
สามีแก่รับราชการอะไรสักอย่างอยู่แถวเมืองกาญจนบุรี รักสัตว์พอ ๆ กัน

  มีอยู่วันหนึ่งสามีแก่กลับบ้านมาพร้อมกับไข่ประหลาด 3 ฟอง นำมาฝากน้าแป้นแก
ขนาดและสีแปลก ๆ  แกจัดแจงเตรียมชามจะกระเทาะไข่ทำไข่เจียวให้สามีแก่กินแกล้มเหล้า 
สามีแกร้องลั่น "อย่าเชียวนะ นั่นมันไข่นกยูงแม่มันถูกคนยิงตาย ฉันจะเอามาฝักลองเลี้ยงดู" 
ที่บ้านแกเคยเลี้ยงไก้แจ้ เลยมีตูฝักเล็ก ๆ ทั้งคู่เลยเอาไข่นกยูงไปใสตู้ฝัก  ฝักไว้จนลืม ๆ
ไปบ้าง จนในที่สุด 2-3 สัปดาห์ หลังจากนั้นมันก็เป็นตัวจริง ๆ แต่ได้แค่ตัวเดียว 
ไข่อีก 2 ฟองไม่เป็นตัว เจ้านกยูงลูกโทนตัวนี้เป็นตัวผู้ได้ชื่อว่า "เจ้าเปี๊ยก" น้าแป้นแก่เลย
กลายเป็นแม่(นก)ลูกอ่อนอีกครั้ง  แก่คอยบดอาหาร ป้อนอาหาร เช็ดหน้าเช็ดตาให้กันทั้งวัน
เจ้าเปี๊ยกก็แสนเชื่อง เดินตามน้าแป้นทั้งวันเช่นกัน ตอนกลางคืนนกต้องหลับบนคอน
แกก็อุตส่าห์ทำคอนไว้ให้ในห้องนอน จนทุกคนในบ้านอิจฉา
สามีแกมาบ่นให้หมอฟังว่ารู้ยังงี้เอา
ไข่ไปทำไข่เจียวกินตั้งแต่วันแรกแล้ว
  ส่วนลูก ๆ แกเวลาเข้าบ้านต้องคอยเอามือกุมก้น
เพราะกลัวแม่จะเอาอีโต้ตัดหาง  เอาลูก ๆ ไปปล่อยวัด

  วันหนึ่งหลังจากเจ้าเปี๊ยกอายุได้ 1 ขวบ มีจรเข้น้อย(ตัวเงินตัวทอง) ค่อย ๆ คลานเข้ามาในบ้าน
น้าแป้น  เห็นเจ้าเปี๊ยกกำลังเดินชมสวนหน้าบ้านยามเช้าอยู่ มันเลยวิ่งไล่กัดเจ้าเปี๊ยก
หวังว่าวันนี้จะได้กินของแปลก เจ้าเปี๊ยกก็วิ่งไม่คิดชีวิต วิ่งไปเหยียบกาวดักหนูไม่พอ
ยังไปคลุกทรายต่ออีก  โชคดีที่น้าแป็นได้ยินเสียงเข้าเลยเอาไม้ไล่ตีเจ้าจรเข้น้อยจนหนีไป
แหม ! มาวิ่งไล่กัดลูกชายคนเล็กได้ยังงัย แต่ผลก็คือเจ้าเปี๊ยกขาหักที่กระดูกขาส่วยปลาย
(กระดูกแข้ง =Tibia)  เป็นแผลแทงทะลุ  เจ้าเปี๊ยกได้แต่ทำหน้าจ๋อย ๆ 
น้าแป้นแกรีบจับเรือหางยาวลำแรกบึ่งมาหาหมอเลย

  พอหมอเห็นเข้าถึงกับส่ายหัวเลย  ก็แหม ! ขานกมันมีแต่หนังเวลาเย็บปิดจะเอากล้ามเนื้อที่ไหน
มายึดหุ้มกระดูกให้อยู่กับที่ กระดูกคงวิ่งเล่นไปมาจนอักเสบแน่ ๆ แถมกระดูกก็โผล่ออกมา
เกือบครึ่งนิ้ว "น้าแป้นมันหายยากนะ หากติดเชื้อมากอาจต้องตัดขานะครับ" น้าแป้นทำตาซึม
"เอาไง เอากันหมอ" วันนั้นหมอได้สอนการทำความสะอาดแผลโดยให้ทำทุกวันจนสะอาดรอ
การผ่าตัด  หลังจากนั้น 7 วัน น้าแป้นกลับมาใหม่  แผลสะอาดมาก  หมอจัดการวางยาสลบ
(Ketamine) เข้ากล้ามอก ดึงกระดูกเข้าที่  จัดการปั้นเฝือกปูนอย่างงดงามพร้อมเจาะช่อง
ทำความสะอาดแผลไปให้  ปาฏิหารย์มีจริง 21 วันหลังจากนั้นกระดูกของเจ้าเปี๊ยกต่อกันดี
เดินได้สวยเหมือนเดิม

  การหายสนิทของเจ้าเปี๊ยกคราวนี้ คงต้องยกความดีความชอบให้น้าแป้นที่เฝ้าดูแลแผล
ให้สะอาด  สะอาดจนจัดกระดูกได้  แหม ! ความรักช่างไม่มีพรมแดนจริง หมอตุ๊